Mijn pride
Tegen vrienden ben ik er altijd open en eerlijk over geweest, maar tegenover mijn familie niet. Lange tijd heb ik gedacht, wat hebben zij aan deze informatie? Zouden zij niet gelukkiger zijn als ik dit voor mezelf houd? Zouden ze het begrijpen, of denken dat het slechts een fase is. Nu ben ik op een punt in mijn leven dat ik het toch graag zwart of wit wil hebben. Ik ben biseksueel.
Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik mezelf nooit gezien als een echt meisjes meisje. Ik ben absoluut geen tomboy, maar het stereotype meisje heeft ook nooit bij mij gepast. Roddelen en meisjes haten omdat zij mooier zijn dan ik, daar heb ik nooit wat van begrepen. Natuurlijk wens ik soms dat ik wat meer op Sofia Vergara zou lijken, maar echt jaloers zijn en iemand daarom haten, nee dat absoluut niet.
Toen ik in de puberteit terecht kwam merkte ik dat ik niet alleen jongens aantrekkelijk vond, maar meisjes ook. Er was alleen niemand in mijn omgeving die dat ook had of er over vertelde. Daarom hield ik het voor me. Na de middelbare school leerde ik niet alleen mezelf beter kennen, maar durfde ik er ook open over te zijn naar vrienden toe. Die accepteerde het voor de volle 100%.
Omdat ik nooit een serieuze relatie met een vrouw heb gehad, maar wel heb gedatet met vrouwen, heb ik nooit de behoefte gehad om het mijn familie te vertellen. Ook nu ben ik gelukkig in mijn relatie met mijn vriend. Maar toch is het in de loop van tijd aan mij gaan knagen. Want het voelt alsof ik een belangrijk deel van mijn leven verborgen houd. Dit terwijl ik echt een hele fijne en liefhebbende familie heb.
Ik denk dat ik voornamelijk bang ben voor onbegrip, dat ze het niet begrijpen. Maar je hebt toch alleen vriendjes gehad? Maar je bent nu toch ook met een man? Hoe kan je dan biseksueel zijn? Dit is iets wat ik zelf ook niet echt kan uitleggen, het is wie ik ben. Het heeft altijd in mij gezeten en het is niet iets waar ik bewust voor gekozen heb. Ook was/ben ik bang dat mijn professionele leven hier onder gaat lijden, dit blog is openbaar en gebruik ik als portfolio. Zouden werkgevers mij niet meer aan willen nemen nu ze kunnen lezen dat ik bi ben?
En toen werd ik heel erg boos. Want waarom zou ik niet mezelf mogen zijn? Waarom zou ik mezelf moeten schamen of druk maken over mijn seksualiteit? We leven verdomme in een tijdperk waarin het absoluut niet meer uit zou moeten maken of je nou op mannen, vrouwen, allebei of geen van beide valt. Als ik bij een bedrijf niet aangenomen word omdat ik biseksueel ben, dan wil ik daar ook absoluut niet werken.
Nu het Gay Pride is en uit de kast komen een van de belangrijkste bijpassende topics is, wil ik het nu ook met mijn familie delen. Maar ook met anderen die met dezelfde gevoelens rondlopen en niet weten wat ze ermee aan moeten. Er is mij verteld dat het een fase is, dat het een aandachtsvorm is of dat biseksueel zijn niet bestaat. Maar probeer je niet gek te laten maken door hokjesdenkers. Jij bent wie jij bent en daar is niks mis mee, wees er trots op. Happy pride!